ما انسان ها همه رهگذریم

و امروز یکی از انسان های خوبی که می شناسم عزم سفر دارد.

 به یاد گفته ای از خودش می افتم " ما انسان ها همه رهگذریم، بکوشیم اگر روزی به هم بر خوردیم، خاطره ای خوشی از خود بر جای بانیم.

می گفت خداوند دنیا را نیافریده تا در آن فقط به خود بیاندیشیم، آفریده است چون خانه مشترکی داشته باشیم. و زمانی به آرامش می رسیم که همه در کنار هم مانند اعضای یک خانواده، صمیمی و سالم زندگی کنیم. آقای محترمی که از بردن نامشان اینجا خودداری میکنم، مردی هستند حدود 50 ساله، انسان شریف، با تفکر و اندیشمندی که نه تنها من بلکه همه کسانی که او را میشناسند، شخصیت زیبایش را هرگز از یاد نخواهند برد.

ایشان طی دو سمستر با من همصنفی بودند و اکثرا روزهایی که بحثی داشتیم، حرف های شان شنیدنی و ناتکرار بود. گاهی احساس می کردم سوال های بیش از حد من شاید خسته اش کند اما می دیدم با صبوری خاصی میکوشد تا کوچکترین سوال را بی پاسخ نگذارد. یکی دو بار که تصادفی از هوالی سرک ای که زندگی میکردند میگذشتم! مرا دید و با خانم اش و دخترش که تقریبا هم سن و سال خودم بود معرفی کرد. هر دو خوش رفتار و مهربان به نظر می رسیدند. از من خواستن که گاهی برای نان شب مهمان شان شوم اما بنا به مصروفیت ها و درس های سنگینی که آن روزها داشتم نتوانستم به دیدار شان بروم.

اواخر ماه اپریل که من زودتر از همه برای امتحان انتخاب شدم برایم آرزوی موفقیت کرد. من هم برایش سفری امن خواستم و وقتی خداحافظی میکردم با خنده گفتم: خوشحالم که بعد از این مجبور نیستین به سوالهای من که تمامی ندارند جواب بدهید. لبخند عمیقی روی چهره مهربانش نقش بست و با لحن پدرانه اش گفت: من به ذهن جستجوگر شما اتفخار میکنم و شما را مثل دخترم دوست دارم. امیدوارم همیشه سبز و جاوید باشی!

و به این گونه و همانطور که خودش گفته بود ما انسان ها در مسیر زندگی با هم روبرو میشیم، پس بکوشیم تا زمانی که فرصت داریم به هم خدمتی کنیم و خاطره خوشی از خود باقی بمانیم کسی چه می داند فردا همدیگر را ببینیم یا نی.